Naar mate Jean-Pierre het spelletje begon te begrijpen en zelf door kreeg nooit een grote speler te worden, ging hij zich verdiepen in de trainingsleer. Het overbrengen van de oefenstof naar de leden van onze vereniging. Ik denk dat er geen team is geweest of Jean-Pierre heeft deze groep menige jaren achter elkaar getraind. Van Mini’s tot Senioren, dames en heren, Jean-Pierre heeft ze onder zijn hoede gehad. En nog steeds is hij trainer/coach van het eerste dames team.
Menige speelsters en spelers hebben training en coaching van hem ondervonden, nooit waren er ernstige trubbels, al ging het soms wel eens stroef en moeilijk. Het bijltje er bij neerleggen komt in het woordenboek van hem niet voor. Misschien een beetje ouderwets v.w.b. instelling, vechtlust, verenigingsgevoel en normen en waarden. Maar juist dat vond een ieder fijn en was het duidelijk en helder. Geen gezeur, knokken tot je erbij neervalt en als je dan verliest is dat jammer, dan is de tegenstander beter. Praten en begeleiden als er problemen zijn, Jean-Pierre stond en staat er nu nog steeds klaar voor. Als verenigingsmens een “man van goud”, hij vervulde menig bestuursfunctie door de jaren heen, momenteel als lid van de Technische Commissie en Jubileum Commissie. Hij is betrokken bij de gang van zaken binnen het bestuur en komt regelmatig aan tafel zitten. Een steun en toeverlaat als het gaat om adviezen en moeilijke keuzes die soms gemaakt moeten worden. Hij is altijd bereid een stap extra te maken voor de vereniging en is in het bezit van een heldere en gezonde visie, waar de vereniging Quo Vadis VHG al jaren plezier aan beleeft en nog mag beleven.
